خود آزمایی و آشنایی با مقیاس قدرت من – نظریه روان پویشی

مقیاس قدرت من – نظریه فروید
Sample of Ego Power : Barron(1953)

با دادن پاسخ "درست" یا "نادرست" به هر یک از جملات زیر شخصیت خود را بیازمایید.

1- بندرت نگران سلامتی ام هستم.

2- غالبا از چیزی نگران هستم.

3- تقریبا هر هفته به کلیسا [مسجد] می روم .

4- با افرادی که کارهایی انجام می دهند که من آن ها را غلط می دانم؛ می توانم مهربان باشم.

5- گهگاه به طور ناگهانی به خنده یا گریه می افتم و نمی توانم خود را کنترل کنم .

6- نقشه های من غالبا چنان مملو از مشکلات به نظر می رسد که مجبور بوده ام آن ها را رها کنم.

7- بعضی حیوانات مرا عصبی می کنند.

8- علم را دوست دارم .

به ازای هر پاسخ "درست" که به ماده آزمونهای 1 و 3 و 4 و 8 داده اید و برای هر پاسخ "نادرست" که به ماده آزمونهای 2 و 5 و 6 و 7، یک امتیاز به خودتان بدهید. سپس کل امتیازها را با هم جمع ببندید.

ماده آزمون های فوق از مقیاس " قدرت من "، "بارون ، 1953" اقتباس شده است . نمره های بالا در این مقیاس نشان می دهد که شما فردی با قدرت من بسیار زیاد هستید. همانطور که در متن کتاب [منبع زیر] نشان داده شد، توانایی من برای عملکرد موثر هنگامی که من در میان خواست های نهاد ، فرامن و واقعیت خارجی قرار می گیرد، اغلب به اجبار محدود می شود. اگر نمره بالایی داشته باشید، مفهوم آن این است که من شما به طور موثری از عهده این خواست ها بر می آید

چه نوع افرادی دارای قدرت من بالایی هستند؟ بر طبق نظر بارون (1953) افراد سطح بالا در قدرت من دارای تعداد ی ویژگی های مثبت هستند که عبارتند از ثبات جسمانی و سلامت مطلوب، احساس واقعیت قوی ، احساس کفایت و سرزندگی شخصی، اخلاقی آسان گیر، عدم تعصب قومی ، سوگیری متعارف نسبت به دین، صمیمیت و خود انگیختگی عاطفی، و هوش. هریک ماده آزمونهایی که شما پاسخ دادید طوری طراحی شده بود که با یکی از هشت دسته عملکرد های من مطابقت داشته باشد.

تحقیق بعدی با استفاده از مقیاس قدرت من نشان داده است که این متغیر تفاوت فردی دارای تعدادی همبسته های جالب است. به عنوان مثال، افراد دارای میزان بالایی از قدرت من به احتمال کمتری نشانه های آسیب روانی از خود نشان می دهند(کلاین موتس، 1960؛ کوتسمن، 1959 ؛ کوای، 1955)، و کمتر احتمال دارد که اقدام به خودکشی کنند (پنیستون، 1978) تا افرادی که قدرت من آنها پایین تر است. افراد دارای سطح قدرت من بهتر خودشان را با بیماری های تهدید کننده زندگی وفق می دهند (ووردن و سویل، 1978)، بیشتر احتمال می رود که معتقد باشند که رویدادها تحت کنترل خود آنهاست(آرت ول، 1979)، و کمتر همرنگ با جماعتند (مارتین، بلر، و باتمز، 1979) تا افرادی که دارای قدرت من کمتری هستند. سرانجام این که دست کم شواهدی چند وجود دارد که افراد دارای سطوح بالاتر قدرت من به احتمال بیشتری از افراد دارای سطوح کمتر قدرت من در طول درمان بهبود یابند(بارون، 1953؛ ویرت، 1955)، هرچند که داده ها کلا با این موضوع همسان نیستند (مثلا، گتر و ساندلند، 1962)

این یافته ها روی هم رفته از فرد دارای سطح بالایی از قدرت من به عنوان کسی که احساسی کلی از خودکفایی و خودبسندگی دارد و به عنوان کسی که میزان بالایی از موفقیت در اداره امور روزانه از خود نشان می دهد، تصویری نسبتا همسان ترسیم می کند.

چارلز اس. کارور و مایکل اف . شی یر . نظریه های شخصیت . ترجمه احمد ورضوانی . معاونت فرهنگی آستان قدس رضوی . 1375و صص 343-345